Ze kwam specifiek voor haar hoofdpijnen. Er waren wel meer klachten, maar dit was hetgene waar nu echt iets aan moest gebeuren.

Hormonaal zijn ze, die hoofdpijnen, dat wist ze al. Het was inmiddels een bekend patroon. Drie weken ging het goed en dan begin de ellende weer. Het zou toch wel erg fijn zijn als ze niet meer iedere maand tot ziekmelding over zou moeten gaan. Daar ben ik het helemaal mee eens. De vrouwelijke cycli horen niet tot zulke grote ongemakken te leiden.
In de rest van ons gesprek en de eerste massage die daar meteen op volgde, vertelden zij en haar lichaam wat meer over wat er allemaal speelde.
Het is soms lastig om uit te leggen hoeveel je nu daadwerkelijk voor een ander kan betekenen. Of je het leven van je cliënt kan veranderen op de manier waar de cliënt om vraagt. Zeker in een situatie als deze; mijn cliënt kwam met een duidelijke hulpvraag, maar wel op een moment in de tijd die voor haar vol zat met stress.

Stress is niet alleen een veroorzaker van nog meer hoofdpijn, het staat ook de behandeling van het hormonale gedeelte in de weg.

Ik vertelde haar dat ik haar wel verwachtte te kunnen helpen, maar dat er twee patronen tegelijk verstorend werkten; de stress en het hormonale.
Het lijf kiest zelf waar het aan wil werken. Ik ging er van uit dat het lijf zou kiezen voor het acute. De stress. Dat zou betekenen dat, terwijl zij kwam voor haar hormonale hoofdpijn, haar lijf alles wat ik deed, zou aanpakken om van de stress af te komen.
Daarmee had ze de keuze. Ze wist de oorzaak van haar stress en ze wist dat die tijdelijk was. We konden meteen beginnen met de behandeling en die de eerste tijd afstemmen op de stress. Dan zouden we in de loop van de tijd als de stress minder werd, de behandeling bijsturen en het hormonale aanpakken.
Of ze kon terugkomen als de stressvolle periode achter de rug was.

Ze besloot dat we beter direct konden starten. Deze eerste sessie had haar de ogen geopend voor de hoeveelheid spanning die ze ongemerkt in haar lijf had opgeslagen. Ze was daar best van geschrokken.

Nu, enkele jaren later, komt ze nog steeds bij mij. Soms even wat vaker, soms een paar maanden niet. We hebben samen gezorgd voor verbetering van haar situatie. Ze heeft er andere dingen bij opgepakt op basis van haar inzichten die ze kreeg tijdens onze sessies. Haar eetgewoonten paste ze aan. Ze ging yoga doen. Nam meer tijd voor zichzelf.

“Soms” zegt ze terwijl ze zich na haar sessie aankleedt, “denk ik dat jij geen idee hebt van hoeveel je voor mij veranderd hebt.” En dat, terwijl ik me net frustreerde over een deeltje waar ik haar niet van kon verlossen.
Ik laat haar woorden binnenkomen. “Dankjewel”, zeggen we tegelijkertijd tegen elkaar.