“Je zou een boek moeten schrijven” zei iemand tegen mij toen ik vertelde over mijn idee om niet gewoon les te gaan geven in mijn passie, maar die lessen in verhalen te gaan vatten.
De blik die ik zijdelings op deze vriend wierp was niet onaardig maar toch genoeg om hem spontaan zijn mond te laten houden en niet eens meer uit te laten spreken dat ik dat blijkbaar een onzinnig idee vond.

Het kan raar lopen in een leven, en terwijl we inmiddels bijna gewend raken aan een nieuw woord voor het woordenboek, de anderhalve meter cultuur, -ok dat zijn drie woorden dus het is een begrip en geen woord- , vormen zich bij mij heel wat meer woorden tot verhalen dan de oorspronkelijke vijf of zes die ik in gedachte had voor mijn opleiding.
Gezellig stoeiend met ideeën en uitvoeringen, met karakters en landschappen, ben ik niet in staat om me te houden aan dat oorspronkelijke plan.

En dan, vanuit het niets, plopt het als een zeepbelletje in mijn hersenen, vuurwerk verlicht de zeepbel in allemaal extra mooie kleuren. Het idee is briljant!

Wat nou als je het wat groter aanpakt, de hele opleiding van twee jaar in verhalen vat in plaats van alleen de elementenleer en het dan meteen als verhalenbundel uitgeeft? Een boek?… Dan hoef je je studenten meteen niet zo’n lullige reader in handen te drukken. Een boek ziet er wel effe wat beter uit he.
Dat ik daar niet eerder opgekomen ben.

Dan bedenk ik me dat ik niet zo heel lang geleden precies dat idee nog zonder pardon neergemaaid heb. De man met de zeis was er niets bij. Wat een waardeloos plan leek het toen nog.

Dus het kan raar lopen. Daarom zegt men ook: Niet verder vertellen. Gewoon doen alsof het de bedoeling was.
En in de tussentijd vrolijk doorschrijven.

De opleiding start in september dus het boek moet dan al lang en breed af zijn.
Dat wordt doorwerken dus!

Iemands nog andere leuke ideeën die ik omver kan zwiepen? Wie weet wat voor leuke resultaten er uit voort komen….