“Mag mijn kind ook een keer bij jou komen?”
Ja hoor dat mag, als je kind het zelf wil.
“Fijn. En nog een vraagje? Mag ik erbij blijven?”
Dat mag niet, dat moet.
“Hoezo dat dan?”

Ik grinnik. Omdat jij mijn werk dan lichter maakt.

Zie ik je daar een beetje verward kijken? Ik leg het je uit.
Laat ik beginnen bij de navelstreng. Je weet wel die lichamelijke band tussen moeder en baby. Dit is niet alleen de voedingslijn tussen moeder en kind als het kind nog in de baarmoeder zit. Het is ook de energetische verbinding tussen beide. De navelstreng staat symbool voor de band tussen ouder en kind. Niet alleen de moeder, ook de vader heeft zo’n band met het kind.

En nu komt het: De fysieke navelstreng kan je doorknippen, de energetische niet.
Je kind maakt hier onbewust en dankbaar gebruik van. Als het zwaar wordt, trekt het zonder mededogen energie bij jou als ouder vandaan. Waarom denk je, dat je zelf nerveus wordt als je kind de zenuwen heeft? Waarom denk je dat je spontaan jezelf weer even kind voelt worden als je met je kind in een fantastische speeltuin komt? Of waarom je de pijn van je kind zo heftig voelt na een afwijzing? Jij als ouder bent de hulplijn.

Kinderen gaan zo gemakkelijk met energie om. Vaak zijn ze na één sessie al enorm opgeknapt. Soms heeft een kind wat moeite om iets los te laten. Dan zet het kind, zonder het zelf door te hebben, zijn hulplijn in.
Als jij tijdens de behandeling van je kind erbij zit en je begint te gapen of te rillen bijvoorbeeld, dan weet ik dat het wel goed zit. Jij helpt dan als hulplijn je kind met het loslaten.

Daarom is het voor jou als ouder verplicht om bij de sessie van je kind aanwezig te zijn.
<span;>Dus ja, je kind mag ook bij mij komen. Graag zelfs, kinderen zijn een dankbare doelgroep. Wanneer komen jullie?