Ik zit met mijn voeten op de bank, benen opgetrokken, armen om mijn knieën. Mijn bankje staat in mijn kamer bij mijn ouders thuis. De deur heb ik dicht gedaan. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën. Mijn tranen vinden hun weg naar buiten binnen de veiligheid van mijn kamer en mijn armen.
Voor het eerst in mijn leven heb ik Echt Liefdesverdriet. Ik ben vijftien en had geen idee van de grootsheid van zulke gevoelens. Als echte binnenvetter houd ik het allemaal bij me, daar alleen in mijn kamer.

Ik ben eenentwintig. Zit weer in mijn favoriete comfort-houding. Voeten op de bank. Knieën onder mijn kin. Armen er omheen geslagen. Ik zit in mijn prachtige nieuwe Voor Het Eerst Helemaal Alleen appartement. Hoe geweldig ik het ook vind, hoe trots ik ben op mijn nieuw ingerichte stek, het valt tegen. Ineens niet meer iedere avond gezelschap van leeftijdsgenoten. Niet meer gewoon de eigen studentenkamerdeur opendoen en anderen tegenkomen, niet meer automatisch even nog een uurtje bij de overbuur langs, zelfs de kroeg is niet meer aan het einde van de straat. Volwassen zijn is ineens moeilijk. Alles is nieuw en het is veel. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en laat de tijd voorbij gaan.

Ik ben zesentwintig. Een ander appartement. Een andere stad. Dezelfde bank. Na een turbulente relatie van een jaar, sta ik ineens, alsof ik door een wervelwind meegenomen was en nu weer losgelaten, weer alleen. Ik heb mijn appartement met zorg uitgezocht en ingericht, ik ben er echt blij mee. Maar er is zo veel gebeurd in zo’n korte tijd. Ik kan het allemaal niet zo maar een plekje geven. Ik voel verdriet. Ik voel verwarring. Ik voel me alleen.

Ik had zo graag een arm om me heen gehad, in alle drie de situaties. Of liever, die heb ik ook gehad, toen ik eenmaal liet weten dat ik dat nodig had. Troost. Dat is wat ik in alle drie de situaties zocht. Niet altijd weet de buitenwereld dat we het nodig hebben. We kunnen onszelf goed verbergen met het hoofd op de knieën en de tranen achter een mouw.

Die arm om ons heen. Een “het komt wel weer goed”. De vraag “wat kan ik voor je doen?” is zo belangrijk. Het troost enorm, zelfs als het antwoord is dat ze niets voor je kunnen doen, anders dan naast je zitten en er zijn.

De definitie van “troosten” is het bemoedigen en steunen op het moment van verdriet of teleurstelling. Het gevolg als je getroost wordt is dat je je minder alleen voelt. Je voelt je gesteund. Je wordt rustiger.
<span;>Het Engelse woord voor troosten is console. Het woord voor rustiger, calmer.

In mijn praktijk kom ik met regelmaat mensen tegen die, al dan niet los van de reden waar ze voor kwamen, troost nodig hebben. Die geef ik. Ik luister. Ik masseer. Ik geef aandacht. Dat helpt. Troost zorgt ervoor dat een onoverkomelijk groot gevoel van teleurstelling of verdriet behapbaar wordt. Overzichtelijk. Niet meer zo’n monster.

Vaak zet ik hier, naast aandacht en massage, ook een etherische olie bij in. De hulp van een geur en de therapeutische werking van een goede etherische olie zijn immens groot. Ik geef zo’n olie ook graag mee naar huis. Thuis zelf wat aan je gevoelens van verdriet of teleurstelling kunnen doen, is goud.

In deze situatie maak ik altijd een keuze uit maar twee oliën; Console en Calmer. Zij zijn veruit het best geschikt om te ondersteunen als er getroost moet worden. Heb ik zelf een verdrietig moment, dan zit ik op de bank in mijn favoriete houding met de armen om mijn knieën en de olie op mijn polsen. Heerlijk de geur inademen en tegelijkertijd de werking door opname in het bloed ervaren. Troost is het enige juiste woord.

Welke van beide zet je in? De uitkomst van de werking is het zelfde, de weg ernaartoe is anders. Console is heftiger, zwaarder, meer de moker dan de veer. Calmer is officieel de kinderversie. Deze is lichter, maakt gebruik van minder zware kruiden en bloemen, is meer de veer dan de moker. Dus welke kies jij? Als jij een volwassene bent, maar ook hooggevoelig dan voel je je mogelijk direct aangetrokken tot de veer, en terecht. De moker zou voor jou verder verdund moeten worden dus de veer is een betere start.

Er is nóg een groep die beter de veer kan nemen. Een groep die in de medische wetenschap steeds vaker apart genoemd wordt en met reden; ze reageren vaak net even anders op pijn én op pijnmedicatie. Verdriet is emotionele pijn. Die groep die anders reageert, dat zijn de roodharigen. Liefst met een witte huid. Dan weet je genoeg. Dus hoor jij tot die groep? Ook met niet zo vuurtorenrood, meer tomatenblond haar als het mijne, is de andere werking van pijnmedicatie een dingetje. Misschien had je jezelf al onder hooggevoelig geschaard. Zo niet, gebruik dan als roodharige toch de Calmer in plaats van de Console. De veer zal je waarschijnlijk beter bevallen dan de moker.

Troost. Zorg ervoor dat je het krijgt. Van een ander of door jezelf te helpen met Console of Calmer. Liefst natuurlijk door beide.