Kijk eens wat een prachtig beeld! Een zonnige ochtend na een frisse nacht, met mist als gevolg. De overgang van zomer naar herfst is hier.
Een Indian Summer is prachtig en ik ben er gek op, maar dit soort plaatjes… echt, geweldig.
Ze geven zo duidelijk de overgang van de seizoenen aan.
Het werken met de elementenleer maakt de overgang tussen de seizoenen nog belangrijker. De elementen zijn aan de seizoenen gelinkt. Dus als de seizoenen verschuiven dan verschuift ook de energie in de elementenleer en komt er een andere emotie voorop te staan.
Interessant? Zeker weten.
Begin november start de driedaagse internetcursus genaamd elementenschool. Interessant voor iedereen van beginner tot professional. De NWP geeft er punten voor, dus ws de andere beroepsverenigingen ook.

Tsja daar zit ik dan. Pootje in het verband en een agenda met allemaal doorgestreepte afspraken. Doodop van de shock waar mijn lijf inging door mijn kleine maar heftige ongeluk. Het fysieke genezingsproces en de ab-kuur die weliswaar noodzakelijk is maar waar mijn lijf nu eenmaal een zware kluif aan heeft.

Emotionele processen.  Ik vind ze machtig interessant. Wat ik nog interessanter vind is hoe ze iedere keer weer in het elementen systeem van de Traditional Chinese Medicine (TCM) te plaatsen zijn.

Neem nou mijzelf als voorbeeld. Vlak nadat ik zo enthousiast berichtte, afgelopen week, dat ik nog niet helemaal geland was en nagenoot van het Lorelei weekend, bewees ik mijzelf op onhandige wijze dat ik inderdaad nog niet geland was. Oftewel niet voldoende op de dagelijkse bezigheden lette.  Met als gevolg dat ik mijn hand verwondde. En niet zo zuinig ook.

Naast de praktische rompslomp van bezoek aan huisarts en ziekenhuis en het verplaatsen van mijn cliënten,  kwam er meteen een ander proces op gang: ik stelde mijzelf allerlei vragen. “Waarom? Waarom nu? Heb ik iets over het hoofd gezien? Wat is het wat ik nodig heb? Heb ik mijn eigen lijf&zijn niet voldoende in het oog?”
Maar ook: “hoe lang gaat dit duren? Zo erg is het toch niet, ik kan vast wel even aan de slag met andere dingen. Als ik dit niet kan dan kan ik vast wel iets anders oppakken.  En masseren kan ik vast ook alweer eerder dan de specialist zei.”
Om er vervolgens achter te komen dat dit fysiek niet zo werkt en ik mijn hersteltijd keihard nodig heb.

Toch zei ik dat ik het mooi vind om naar dit soort processen te kijken en dat meen ik ook. Terwijl ik mezelf frustreer over wat allemaal langer duurt dan ik zou willen,  zie ik het totaalplaatje.
Ik zie dat Aarde en Metaal fysiek gezien aangeraakt zijn (spieren en huid) maar dat ik niet verval in heftige zorgen en gepieker. Ik zie dat Water,  wat best een probleem had kunnen worden,  niet aangedaan is; Angst heeft geen plek in mijn herstelproces, Vertouwen wel. Mooi!
Hout is wel bezig. Ik zou graag willen dat alle herstel wat vlotter ging, heb weinig geduld met het fysieke genezingsproces,  moet mezelf bewust terugfluiten en ervoor zorgen dat mijn lijf de tijd krijgt die het nodig heeft. En daarmee doet Vuur exact wat het hoort te doen: het kalmeert de frustratie,  voedt het vertrouwen en stuurt liefdevol alle genezing naar ieder deel van lichaam en geest dat dat nodig heeft. Mooi toch?!

Dus terwijl ik met mijn shiatsu technieken de kneuzing rondom de wond -op afstand, niet op de wond zelf- help verminderen, en ik zoveel andere dingen niet kan doen die ik bedacht had om in deze vrijgevallen tijd te gaan doen,  troost ik mijzelf met de wetenschap dat ik het enige juiste doe voor nu: rust nemen. Mijn hand rust geven en plannen uitstellen.

Omdat ik zie dat de processen waar ik doorheen ga gezond zijn,  in Balans zeg maar,  kan ik er in vertrouwen naar kijken.
Dat alleen al maakt dat ik blij ben met de kennis uit de elementenleer van de TCM.

Zodra mijn hand het toelaat, zal je hierdoor meer van mij gaan zien op dit gebied: korte cursussen volgestouwd met kennis over de elementen en hun onderlinge samenhang, waar mogelijk geaccrediteerd door beroepsverenigingen maar vooral interessant voor leek en professional. Ik heb er alvast zin in!

filmpje…!!!

Stijf sta ik op van de bank. Ik heb gisteren meer en verder dan normaal gelopen en dat vindt mijn lijf geen lolletje.
Na het halen van mijn heerlijke kop thee, ga ik er lekker weer bij zitten. Ik weet wel dat dat geen oplossing is, maar lui zijn heeft ook zijn momenten nodig.

“Where there is no movement, there is pain”, zeggen de Chinezen.
Het is een heel klein zinnetje met een grote lading.
Want wat is pijn? Pijn is fysiek. Maar ook mentaal. Of emotioneel.
Waarom voel je de ene keer nauwelijks dat je je scheenbeen stoot, terwijl je een volgende keer misschien huilend op een stoel neerstort?
Emotioneel snappen we dit wel: als je “goed in je vel” zit, kan je het leven aan terwijl je anders de kleinste tegenslag nog niet kan hebben.
Fysiek werkt het net zo. Het is net alsof je meer kan hebben op álle vlakken, als het goed met je gaat.

Dus zeggen dat stilstand pijn veroorzaakt, gaat over veel meer dan dat het nuttig is om bij spierpijn te zorgen voor lichte beweging omdat je dan de verzuurde spieren helpt met af- en aanvoer waardoor de pijn eerder weggaat.

Het gaat er ook om dat depressie, de ultieme stilstand, behandeld wordt – naast alle medicijnen etc – door therapie waarbij de patiënt in beweging gezet wordt: wandelen, verplicht, iedere dag. Of projecten waarbij chronisch depressieven hun leven zien verbeteren doordat ze de zorg voor een hondje (onder begeleiding) op zich nemen en daardoor iedere dag, meerdere keren per dag, in beweging moeten komen.

Het gaat ook om herstel na ziekte. Dan heeft ons gehele systeem dat wij lichaam noemen en dat zo veel meer is, hulp nodig.

Shiatsu is een prachtige manier van beweging. Weet je nog dat ik met regelmaat zeg dat je stilliggend hard aan het werk bent? Juist, dat gaat dus hierover. Over in beweging gebracht worden. En over de voordelen die dit heeft, ook als je in eerste instantie hierna moe bent.

Soms doet dat “in beweging brengen” pijn. Dan moeten we samen kijken of er meerdere kleine beetjes vooruitgang geboekt moeten worden of één keer een pijnlijke grote vooruitgang. Daar komen we altijd samen uit.
De maandelijkse shiatsu sessie is in dit licht gezien absoluut geen luxe maar pure zelfzorg. Je voorkomt dat de stilstand te erg wordt en voorkomt hiermee ergere klachten.

Als het straks droog is ga ik toch maar een stukje wandelen, gelukkig vindt de hond dat ook leuk, dat scheelt. En weten dat ik daarna minder last heb van mijn spieren, dat scheelt ook.
En is dat nog niet voldoende, dan doe ik zelf- shiatsu. Je weet wel, zoals in het instructie filmje op mijn website, onder het kopje workshops. Ze staan er nog.
Straks bewegen. Nu eerst thee. Op de bank. Met een boek. 😉

www.wellwishing.nl

‘Hmmm’ denk ik, terwijl ik voor de spiegel mijn haren borstel, ‘de kapper is nu al een paar weken weer open en ik heb nog geen afspraak gemaakt. Toch maar eens doen binnenkort’. Het volgende moment ben ik die gedachte alweer vergeten.
Helaas is mijn borstel wat minder subtiel. Niet dat het iets met de gang -of niet- naar de kapper te maken heeft, maar mijn haarborstel laat mij onverbiddelijk zien dat ik iets uit de hand heb laten lopen; er zitten nu al een aantal dagen lang veel te veel haren in de borstel, terwijl ik ze iedere keer braaf direct na het borstelen uit de haarborstel verwijder.
Vermeerderde haaruitval dus. Mijn kapster wist mij jaren geleden al te melden, toen ik begon met afvallen, dat slechte voeding een acute reden voor haaruitval kan zijn. “Let maar op”, zei ze, “als je niet goed voor jezelf zorgt tijdens je dieet, en dus te weinig voedingsstoffen binnenkrijgt, dan heb je over zes weken ineens haaruitval”. Ik heb geen reden om haar niet te geloven; ze werkt al een flinke tijd als kapster en verstaat haar vak zeer goed, en gelukkig zat ik op één lijn met haar gedachten want ik ben gelijk met mijn dieet ook begonnen aan goede supplementen. Gevolg; Kaatje viel stevig af maar kreeg geen last van haaruitval.
Inmiddels zijn we enkele jaren, en in totaal 22 kg afvallen, verder. Ik heb mijn gewenste gewicht een tijdje geleden bereikt. Mijn supplementen slik ik nog steeds trouw omdat ik méér positieve effecten bemerkte dan geen haaruitval en geen broze nagels. Blijkbaar zit er in onze dagelijkse voeding toch niet zo veel goeds als ik zou willen.

En nu dan toch ineens die volle haarborstel.
Aan mijn dieet ligt het niet, dat durf ik wel vast te stellen. Aan het jaargetijde ook niet. Andere oorzaken, los van erfelijke factoren en heftige ziekten, zijn stress en gebrek aan ijzer. Nu kan je volgens mij die twee niet eens geheel los van elkaar zien, want als je veel stress hebt dan vreet je je door al je voorraden heen, ook ijzer.

Als je je bedenkt wat de kapster toentertijd zei, dat er tussen moment van veroorzaken en moment van haaruitval makkelijk zes weken zit, dan is het interessant om terug te kijken naar de tijd van zes tot tien weken terug.

Goh.
Dan zitten we op zo’n twee a drie weken na de start van de semi-lockdown. Eens even kijken, hoe zat ik er toen bij?
Angst om zelf ziek te worden? Nope.
Angst dat mensen om mij heen zodanig ziek zouden worden dat er voor hun leven gevreesd zou moeten worden? Nope.
Last van de massahysterie die er losgebarsten was in zowel de winkels als op de sociale media, de angst die daarin naar voren kwam van iedereen die een vorm van angst voor het virus en zijn gevolgen had? Ja. Big time.

Ik dacht dat ik daar goed mee omgegaan was en eerlijk gezegd denk ik dat nog steeds; me druk maken om dingen waarvan het nut heeft om me er druk om te maken, niet lezen in kranten, maar heel af en toe een journaal kijken en de sociale media grotendeels links laten liggen omdat ik al die heftige meningen en verhalen etc niet trok. Ik heb me grotendeels in mijn eigen bubbel teruggetrokken; leven in je eigen huis was toch al de bedoeling dus dat leverde geen problemen op en werken mocht ik niet, dus ik heb me op een aantal prachtige projecten gestort en dat beviel me prima. Dus ik heb mijn uiterste best gedaan om zo min mogelijk last te hebben van de stress waar ik niets aan kon veranderen. En ben daar redelijk in geslaagd.

Toch blijkt nu dat ik niet volledig geslaagd ben, anders staarde ik nu niet iedere keer naar een volle haarborstel.

Vanuit mijn eigen vakgebied, de Traditional Chinese Medicine (TCM), horen de haren bij het element Water. En laat dat nou ook het element zijn dat de afgelopen tijd zo heftig in het gedrang kwam. Door de angst rondom dit onbekende virus en wat dit met ons en ons leven op deze planeet zou doen, teerden we fors in op datgene dat Water maakt of breekt. Water gaat over Je Basis. Over Of je Er Wel Mag Zijn. De grote levensvragen. Als Water niet in balans is, is angst het gevolg. Goh. Klinkt toch best bekend voor de afgelopen tijd.

Maar goed, een probleem signaleren is één ding, er wat mee doen, zorgen dat het probleem verdwijnt, is weer een ander.
Ik ga dus aan de slag. Wat heeft Water nodig? Dit kan je indelen in meerdere categorieën, die ga ik hier niet uitleggen, daar mag je mijn opleiding voor komen volgen als dat je interesseert, maar kort gezegd heeft Water Vertrouwen nodig. Het is makkelijker om hiermee te oefenen als het er allemaal niet zo toe doet, maar toch is het ook nu goed om te proberen om vertrouwen te hebben in een goede afloop in plaats uit te gaan van het einde van de wereld zoals wij die kennen.
Verder voed je het element, door goed te gronden en voor je weerstand te zorgen. Klinkt bekend? Dit zijn wel bekende adviezen van de afgelopen tijd. En ga je nog een stapje verder dan is ook goede voeding van groot belang. Waarbij goede voeding niet alleen datgene is wat je in mond stopt, maar ook datgene waarmee je je hersenen voedt.

Al met al moet ik concluderen dat ik het niet slecht heb gedaan de afgelopen tijd, maar dat het ondanks dat helaas niet genoeg was, getuige de volle haarborstel.
Ik ga dus vanaf nu op alle vlakken nog beter mijn best doen om goed voor mijzelf te zorgen. Want laten we wel wezen; hoe graag ik ook voor alle mensen om mij heen zorg – ik ben niet voor niets therapeut geworden- als ik niet voor mijzelf zorg, kan ik er ook niet zijn voor de mensen om mij heen.

Mijn supplementen worden dus in dosis verhoogd, ik word nog wat selectiever met welke informatie ik wel en niet binnen laten komen, en ik zorg dat ik overal waar ik er zelf wat aan kan doen, zorg voor een hartelijke en fijne leefomgeving. O ja en daarbij hoort ook ontspanning. Meditatie. Neroli onder de voeten. Ylang Ylang en lavendel in mijn nek.
Mijn haarborstel gaf me een goede waarschuwing. Wat mij betreft blijft het hierbij en heb ik geen verdere signalen nodig. Over een tijdje zullen we weten of mijn lijf het met me eens is daarin.
En die afspraak bij de kapper? Die ga ik morgen maar eens maken want ook dat hoort bij Goed voor Mijzelf Zorgen.

Iemand heeft de wereld op zijn kop gezet. Het voelt aan alsof een reus door onze straten getrokken is met een grote stok in zijn hand en speels van alles onderuit gemaaid heeft, om vervolgens door te lopen, geen idee van de schade die hij aanrichtte.

Het pinkster weekend is voor mij al vanaf mijn puberteit lang, lang geleden, de Officiële Start van het Buitenseizoen . Het moment dat het weer definitief ten gunste van de zomer draait en er steeds meer mogelijk is buiten.

Festivals, vroeger de muziekfestivals waar ik met een groep heen ging, hele dagen in het gras lag te genieten van de muziek die klonk, af en toe naar voren rennend om een bepaalde artiest of band van dichterbij mee te maken, en dan weer terug naar de groepsplek. Drinken erbij, wat eten halen op zijn tijd, en ergens in de loop van de nacht je iglo-tentje opzoeken waar je in het begin uit weg zweette en later in de nacht in lag te rillen omdat de nacht nu eenmaal nog sterk afkoelt in deze tijd van het jaar. De volgende dag: spoel terug en herhaal.
Als volwassene heb ik de alternatieve festivals ontdekt, de spiritueel gerichte. Nog steeds heerlijk genieten van zon en omgeving, nog steeds met veel muziek. Alleen staat die muziek nu niet meer zo hard en wissel ik het luieren in de zon af met een workshop ‘ je eigen dromenvanger maken”. Het eten wat ik eet is wat gezonder, en na de laatste activiteit s avonds, duik je je eigen tent in, zweet je uit je slaapzak, hebt het midden in de nacht dramatisch koud, en de volgende dag: spoel terug, herhaal.
Daarna ontdekte ik nog wat anders; wat nou als ik mijn eigen services op zo’n spiri-festival aanbied? Daar ging een nieuwe wereld voor me open; nog steeds heerlijk genieten van zon en omgeving, maar nu ook nog eens helemaal Mijn Ding mogen doen; nu ben ik degene die de workshops aanbiedt waar anderen naartoe komen. Nu komen ze bij mij om onder het genot van een bergje ontspanning, iets te leren wat ze thuis ook kunnen toepassen; “Hoe pas ik zelfshiatsu toe?” Het eten wordt voor me geregeld, gezond en heerlijk, en na de laatste groepsactiviteit duik ik tevreden mijn nieuw gekochte groepstent in om er eerst uit te zweten en later in de nacht een extra dekentje over me heen te trekken tegen de kou. En de volgende dag: spoel terug, herhaal.

Heerlijk.

Dit jaar is alles anders. Die reus die geen idee heeft van de schade die hij in zijn kielzog achter heeft gelaten, loopt doodgemoedereerd verder. Wij als volk zijn bang dat hij zich bedenkt en nog eens terugkomt. Het hele openbare leven is ontwricht; we proberen het weer op te pakken en houden daarbij een schuin oog in de richting waarin de reus wegliep.

Mijn prachtige tent ligt op zolder, de slaapzak ernaast. Gelukkig mag ik inmiddels wel weer werken en al geef ik momenteel geen workshops, advies geven hoort bij mij en doe ik bij iedere cliënt.

Nu, met tweede Pinksterdag, zit ik in de zon in mijn tuin, glas water-met-citroen naast me, en droom alvast over volgend jaar; ik heb er het volste vertrouwen in dat we in een tijdelijk abnormaal zitten en dat de dingen die mij zoveel energie geven, weer terug gaan keren.

En dan ben ik er weer bij. Dit keer met een boek en een opleiding om onder de aandacht te brengen in plaats van shiatsu. Maar ik sta er weer, ik geniet van de zon en mijn omgeving en ik geef een workshop en een lezing over het onderwerp waar ik zelf zo vrolijk van word, de Traditional Chinese Medicine (TCM). Na het beantwoorden van alle vragen die loskwamen na mijn lezing en workshop, duik ik mijn tent in, zweet weg, trek een extra dekentje over me heen, en de volgende dag: spoel terug, herhaal.

“Thank you for choosing our airlines, fasten your seatbelts we’re going to be landing in a few minutes”…iets in die trant had ik nu bijna moeten horen.
Hieraan voorafgaand hadden een dag vol zenuwen – Heb ik alles? Waar is mijn paspoort? Moet ik nog wat anders meenemen?- en een veel te korte nacht moeten zitten, gevolgd door een gezellige rit samen met Mariëtte, en haar of mijn man want de een zou ons naar het vliegveld brengen. De ander zou ons dan maandag weer ophalen.

Vandaag zouden we eerst ons appartement in Rome opzoeken, even bijkomen en dan de omgeving van ons appartement verkennen en alvast naar het conventieterrein gaan om ons aan te melden. Dat zou een rij schelen en veel tijd, morgen.
Twee dagen conventie zouden volgen en nog een dag sightseeing in een stad die we allebei niet kennen maar waar iedereen van zegt dat je er heel wat langer dan een dag in kan rondzwerven.

Ach nou ja, nu hebben we een jaar extra om ons voor te bereiden, want de conventie is uiteraard verplaatst.
De stress die vooraf gegaan zou zijn, mis ik niet, de interessante conventie dagen des te meer.

Ik houd ervan om informatie tot me te nemen over onderwerpen die mij interesseren. Zo was er vorig jaar een onderzoeker die helemaal enthousiast was over de eerste resultaten van zijn onderzoeken. Als je nog niet enthousiast was, zou je het door hem wel worden! En een arts die er niet voor terugdeinst om etherische oliën in te zetten naast medicijnen en om een teveel aan medicijnen te voorkomen. Geweldig!
De verwachtingen voor de volgende conventie zijn hooggespannen, juist door de sprekers van vorige conventie.

Hoe ga je dan de tijd tot aan die volgende conventie vol maken? Want dat is nog een jaar. Eigenlijk heeft die vraag zichzelf al een tijdje geleden beantwoord.
Want informatie tot je nemen is één ding, er vervolgens wat mee doen is heel wat anders. Wat mij betreft is het extra belangrijk om er niet gewoon iéts mee te doen, maar ervoor te zorgen dat zo veel mogelijk mensen deze kennis ook kunnen krijgen en er mee kunnen gaan werken. Voor zichzelf of voor een ander.

Daarom zet ik dit jaar de volgende stap in mijn levenscarriere: ik geef les! En ik ontwikkel mijn eigen lesmateriaal.
Het boek met ondersteunende verhalen over de TCM is bijna klaar, het lesmateriaal is al lang af. De data zijn vastgelegd. Accreditatie bij alvast één van de overkoepelende beroepsorganisaties is aangevraagd en goedgekeurd voor bij- en nascholing! Waar er één over de dam is volgt de rest.
Dit betekent dat we van start kunnen!

De komende tijd wordt de website aangepast en verduidelijkt waar het om de #opleiding gaat en er gaan advertenties komen om bekendheid te geven aan de opleiding. Leuk en spannend!

Voor wie is die opleiding dan? De doelgroep is #therapeuten en #lifecoaches die graag met een #holistische basis, de #TCM willen werken. Of misschien wil jij wel leren wat je met de TCM kan om daarna te beslissen wat je met die kennis gaat doen: therapeut of coach worden of binnen je eigen gezin gebruiken?

Hoe dan ook, we gaan er vol in!
Klinkt dit als perfect voor jou? Ben jij er klaar voor om je eigen kennis en kunde te combineren met een stevige holistische basis?
Kijk dan vast op www.wellwishing.nl/opleiding of stuur mij een pb met je vraag.

Dus als ik me volgend jaar druk loop te maken over of ik wel alles ingepakt heb, en later als ik de dankwoorden van de piloot hoor, kijk ik niet alleen vooruit op een heerlijk conventieweekend, maar kijk ik ook terug op de geweldige start van deze prachtige nieuwe opleiding en de mensen die dit avontuur samen met mij aan zijn gegaan. Ben jij erbij?

Ineens is iedereen irritant, heb je die grap nu wel vaak zat gehoord, erger je je aan het geluid van buiten. Iedereen om je heen kan een snauw krijgen. Alsof dat oplucht. Was ‘t maar zo’n feest.
En als je bij jezelf nagaat waarom, dan heb je geen idee. Er is niets specifieks gebeurd waar je zo chagrijnig van kan zijn geworden.

Hormonale buien … wie kent ze niet? Toch herken ik ze bij mijzelf vaak pas rijkelijk laat.
Ik heb er niet maandelijks last van maar kan er af en toe ineens flink door aangevallen worden.
Ja, dat voelt echt als een aanval. Ineens ben je jezelf niet meer maar een zeer bitchy variant ervan. Niets is niet goed niet. Iedereen is vervelend. En tegelijkertijd roept een stemmetje in jezelf dat de rest van de wereld exact hetzelfde is als gisteren en dat jij degene bent die zich nu anders gedraagt 🙈.

Het weten dat je ergens last van hebt is nog niet hetzelfde als een oplossing hebben.
En daar gaat deze posting over. Oplossingen die je uit kan proberen omdat ze mogelijk ook jou helpen.

Het eerste wat we moeten vaststellen is of jij last hebt op zo’n moment van hetzelfde of iets anders als ik. Hormonale buien zijn er in vele soorten en maten en komt bij jou verdriet naar boven in plaats van irritatie , dan heb jij mogelijk een andere aanpak nodig. Daar wil ik je graag bij helpen. Onderstaande, alhoewel niet erg om uit te proberen, zal waarschijnlijk niet jouw gehele probleem tackelen. Probeer het dus vooral uit en pb me als het onvoldoende doet.

Irritatie dus. Ik zal je de waaroms besparen en direct doorgaan naar de oplossingen. Die liggen in een drietal dingen die je de volgende keer dat jij ze zo geïrriteerd voelt, terwijl je weet dat dat je hormonen aan het woord zijn, gaat doen.

Het eerste is dat twee punten gaat masseren. Zachtjes, zoals we dat altijd doen als ik je een massage uitleg. Het eerste punt zit op je voet, daar waar de voet over gaat in de tenen, en dan tussen de grote teen en de eerste teen daarnaast in. Het zou best wel eens een beetje brandend aan kunnen voelen als je daar zachtjes masseert. Houd dit een minuutje vol, tenzij je het echt vreselijk vindt, dan niet uiteraard. Het tweede punt zit op je pols. Aan de kant van de duim. Je hebt zo’n knobbel op je pols zitten, vaak vooral bovenop je pols zichtbaar, maar aan de zijkant voel je hem ook. Daar op de zijkant ga je zachtjes met ronddraaiende bewegingen masseren.

Het tweede dat je doet, kan je mooi combineren met het eerste, want als je ze tijdens de massage inwrijft, wordt het resultaat groter. Ik heb het uiteraard over de inzet van etherische oliën. In dit geval ga je voor een combinatie van een grondende olie zoals vetiver, een ontspannende zoals lavendel, en een oppeppende citrus zoals wild orange. Meng ze met een beetje kokosolie voor betere opneembaarheid. Doe eerst een beetje van dit mengsel op je handpalmen en maak een kommetje van je handen om je neus. Diep inademen.
Daarna kan je het mengsel onder de voeten en op de polsen smeren, of je gebruikt het voor je massage van de twee eerder genoemde punten. Beide doen mag ook.

En het derde klinkt nog het meest als ‘duh’ als je het zo leest en toch is het heel belangrijk. Zoek en vind afleiding. Je weet de oorzaak, je hebt nu gedaan wat je kon om het verhelpen, maar je hoeft niet lijdzaam af te gaan zitten wachten tot het over is. Ga iets medium- actief doen. Dus geen hardlopen of wielrennen want dat put uit. En een boek lezen is heerlijk, maar je zet er niet lichamelijk iets mee in beweging dus zodra je je neus uit het boek haalt, is je irritatie waarschijnlijk terug. Dus ga wandelen, wat yoga oefeningen doen, een eindje fietsen. Lichte beweging die de energie verspreidt en je zinnen verzet.

Laat je me weten of het jou net zo goed helpt als mij?

“Je zou een boek moeten schrijven” zei iemand tegen mij toen ik vertelde over mijn idee om niet gewoon les te gaan geven in mijn passie, maar die lessen in verhalen te gaan vatten.
De blik die ik zijdelings op deze vriend wierp was niet onaardig maar toch genoeg om hem spontaan zijn mond te laten houden en niet eens meer uit te laten spreken dat ik dat blijkbaar een onzinnig idee vond.

Het kan raar lopen in een leven, en terwijl we inmiddels bijna gewend raken aan een nieuw woord voor het woordenboek, de anderhalve meter cultuur, -ok dat zijn drie woorden dus het is een begrip en geen woord- , vormen zich bij mij heel wat meer woorden tot verhalen dan de oorspronkelijke vijf of zes die ik in gedachte had voor mijn opleiding.
Gezellig stoeiend met ideeën en uitvoeringen, met karakters en landschappen, ben ik niet in staat om me te houden aan dat oorspronkelijke plan.

En dan, vanuit het niets, plopt het als een zeepbelletje in mijn hersenen, vuurwerk verlicht de zeepbel in allemaal extra mooie kleuren. Het idee is briljant!

Wat nou als je het wat groter aanpakt, de hele opleiding van twee jaar in verhalen vat in plaats van alleen de elementenleer en het dan meteen als verhalenbundel uitgeeft? Een boek?… Dan hoef je je studenten meteen niet zo’n lullige reader in handen te drukken. Een boek ziet er wel effe wat beter uit he.
Dat ik daar niet eerder opgekomen ben.

Dan bedenk ik me dat ik niet zo heel lang geleden precies dat idee nog zonder pardon neergemaaid heb. De man met de zeis was er niets bij. Wat een waardeloos plan leek het toen nog.

Dus het kan raar lopen. Daarom zegt men ook: Niet verder vertellen. Gewoon doen alsof het de bedoeling was.
En in de tussentijd vrolijk doorschrijven.

De opleiding start in september dus het boek moet dan al lang en breed af zijn.
Dat wordt doorwerken dus!

Iemands nog andere leuke ideeën die ik omver kan zwiepen? Wie weet wat voor leuke resultaten er uit voort komen….